Ósmy rozdział.

„Każdy nowy dzień rodzi nowe paranoje.”

Podjęłaś ze Zbyszkiem decyzję o przeprowadzce do niego. Cieszyłaś się każdym dniem, każdego dnia trzymałaś kciuki za Zbyszka, każdego dnia co raz bardziej się w nim zakochiwałaś, każdego dnia co raz bardziej go poznawałaś. Wiedziałaś, że nie znosi fioletowego, że lubi lody orzechowe. Cieszyłaś się każdą możliwą chwilą spędzoną z nim. Zatracałaś się w swojej miłości tak, że zapomniałaś totalnie o swojej przyjaciółce. Nadszedł ten moment, kiedy postanowiłaś jednak się do niej odezwać. Chwyciłaś telefon w rękę i wybrałaś dziewięć liczb.

- Halo, Paula? - zaczęłaś . W tle słyszałaś czyjś śmiech, i wydawało Ci się, że to śmiech Kubiaka.

- Tak?

- Co tam u Ciebie?

- Trochę się dzieje. A u Ciebie?

- Wszystko w porządku. Przepraszam Cię, ale Zbyszek coś chce, muszę kończyć, trzymaj się. - powiedziałaś i się rozłączyłaś. Czułaś, że Cię zbywa. Widocznie woli towarzystwo Kubiaka od twojego. Stwierdziłaś, że nie ma sensu tego ciągnąć, już nie byłyście dla siebie jak siostry , byłyście jak koleżanki, coś się zmieniło, coś pękło. Zrobiło Ci się przykro. Nawet bardzo. Tyle razem przeżyłyście, tyle o sobie wiecie, macie tyle wspólnych wspomnień i nagle pustka.

Przyglądałeś się uważnie Darii. Widziałaś, jak jej uśmiech na twarzy nagle zanika, a wzrok staje się bardziej nieobecny. Pewnie znowu przypomina sobie tą rozmowę. Myślisz, a z twoich ust wydostaje się cichy jęk. Już chciałeś coś powiedzieć, kiedy dziewczyna wyciągnęła telefon. Zdenerwowanymi palcami wciskała jakiś numer. Niepewnie spojrzała na aparat do dzwonienia i nacisnęła zieloną słuchawkę. Po paru minutach odezwała się i z kimś, przez najwyżej dwie minuty, rozmawiała. Po rozłączeniu, jej humor się nie poprawił, wręcz jeszcze bardziej zepsuł.

Przysunąłeś się do niej na kanapie i mocno do siebie przytuliłeś. Daria, trochę zdziwiona spojrzała na ciebie, zaraz się uśmiechając. Odwzajemniła twój uścisk.

- Słuchaj, może się gdzieś przejdziemy? - zapytałeś, cicho szeptając jej do ucha, jedną dłonią bawiąc się jej kosmykiem brązowych, lekko skręcanych włosów. - Wiesz, do kina, może jakieś knajpki albo na twoje ulubione lody, co? Pójdziemy tam, gdzie masz tylko ochotę. - mówił dalej.

- Nie wiem, jeśli musimy, to albo wyjdźmy stąd albo wyjedźmy gdzieś na dłużej, nie wiem. - odszepnęła, mocniej się do ciebie przyciskając.

 - To może, jeśli chcesz, pojedziemy do gorących źródeł, co ty na to? Zaraz mogę złożyć rezerwacje, na cały tydzień nawet, jeśli chcesz.

-Nie, no tydzień to za długo. Ja pracuję, ty pracujesz, nie możemy sobie pozwolić na takie przerwy. Ale, jeżeli na weekend, to chętnie. - odpowiedziała, całując cię lekko w policzek i zaraz się podrywając z kanapy. - Ty do nich zadzwoń, a ja nas spakuję. - dodała, idąc powoli do swojej sypialni zaczynając się pakować. Później, trzeba będzie pójść do Zbysia, go też spakować. Pomyślała wkładając jedną ze swoich ulubionych bluzek.

Zbyszek wykonał szybko telefony i już mieli załatwiony transport i nocleg. Wstał i udał się do pokoju Darii. Objął ją, opierając głowę na jej ramieniu, a ta zaskoczona aż podskoczyła. Odwróciła głowę w jego stronę i zaczęła się śmiać. Jej smutek zaraz wyparował, przy Zbysiu nie da się być długo smutnym.

-Wyjeżdżamy. - powiedziałeś, jej twarz rozpromieniała.

- Dziękuję, Zbyszek, dziękuję. -powiedziała i wpiła się twoje usta.

-Wiesz... chętnie bym z tobą jeszcze został... ale rozumiesz, zaraz mam trening i muszę już iść. - powiedział, wcale się od niej nie oddalają.

 - No cóż... skoro musisz, to idź... - odpowiedziała. Ten patrzył na nią chwilę. Znowu ją pocałował, tym razem krótko, ale równie mocno co zawsze. Niechętnie się od niej osunął.

- Heh, widzimy się za jakieś trzy godzinki, to pomożesz mi się spakować, a ty w tym czasie, zastanów się co będziemy tam robić. - mówił, wychodząc już z pokoju. Założył szybko kurtkę i buty, złapał torbę i otworzył drzwi. - Pa, słońce.

 - Paaa! - usłyszałeś, zamykając już drzwi.

„Czy to jest przyjaźń, czy to jest kochanie?”

Spędzałaś z Kubiakiem każda możliwa chwilę. Rano, po południu, wieczorem, gdybyście mogli to nawet 24 na 7. Czułaś się przy nim co najmniej dobrze. Był takim twoim dobrym duchem.

- Pamiętasz jak się poznaliśmy? Ta akcje w kawiarni? Promocja dla zakochanych!

Zaczęłaś się śmiać jak głupi do sera, z reszta tak jak Kubiak. Wasze śmiechy przerwał telefon. Patrzyłaś na telefon i zastanawiałaś się czy odebrać.

- Odbierz. - powiedział Michał i zaczął się śmiać, pewnie przypomniał sobie jakąś śmieszna historie.

Zaczęłaś rozmawiać bez przekonania. Byłaś zła. Po dwóch tygodniach łaskawa Daria przypomniała sobie o twoim istnieniu. Słowo przyjaciółka przestało mieć jakieś głębsze życzenie.

Skończyłaś rozmawiać i rzuciłaś telefon na łóżko. Rozpłakałaś się. Tak bliska tobie osoba nagle przestała się tobą interesować.

Michał przytulił się do Ciebie.

Podniosłaś głowę.

Usta.

Ciepło.

Chwila zapomnienia.

Rzeczywistość.

- Michał, przepraszam, to nie powinno się zdarzyć.

„ Ile jestem Ci winien?”

Spędzałeś już którąś z kolei godzinę z Pauliną. Świetnie się ze sobą dogadujecie, ale boisz się, że ona czuje do ciebie coś więcej. Nie chcesz tego, nie chcesz łamać jej serca. Nie potrafisz.

Nagle dostała telefon. Daria. Nie chciała odebrać.

- Odbierz. - powiedziałeś. Zastanowiła się jeszcze chwilę i nacisnęła zielona słuchawkę.

Skończyła rozmawiać i się rozpłakała.

Przytuliłeś ją i stało się coś, co nie powinno się zdarzyć.

Pocałowaliście się.

- Przepraszam, to nie powinno się zdarzyć. - powiedziała , a ty wybiegłeś z mieszkania, a wiatr szybko ostudził gorące usta. 

                                                                                               
 Jesteśmy z nowym rozdziałem i nowym wyglądem bloga. 
Mamy nadzieję, że ten się bardziej podoba, niż ten stary. 
Heh, postaramy się jeszcze pod koniec tego tygodnia dodać nowy rozdzialik :D
Zachęcamy do komentowania, dawania uwag i jeżeli znajdziecie jakieś błędy to napiszcie w komentarzu, 
bo moje (Estery) ślepe oko wszystkiego nie wychwyci xD 

Pozdrawiamy 
 K i E
`niebieskamalina :)